De onbeweeglijke bout

Tegenwringer van de week: de onbeweeglijke bout
Bij het opbouwen van een strobalen muur worden om de twee rijen strobalen houten balken geplaatst en naar beneden geduwd met hydraulische pompjes. Deze pompjes duwen zich af tegen zware L-ijzers die met dikke bouten wordt vastgezet op het houten subframe. Alles ging vlot tot één van die dikke bouten (1cm doorsnede!) besloot te blijven waar ie was. Halverwege het inschroeven wilde hij niet meer verder, en ook niet meer terug. Verschillende boorpogingen en klopboorpogingen later hadden we de koppigaard nog geen millimeter van zijn plaats kunnen krijgen. Daar stonden we dan: een L-ijzer en een onvermurwbare bout die ons tijdens de laatste rechte lijn van benedenmuren zetten in de weg staan.
Ondertussen dan maar wat andere kleinigheden afgewerkt.
Een paar dagen later terug op post, uitgerust met dopsleutels, hamers, en - voor in het ergste geval - een ijzerzaag. Een stevige dopsleutel, enkele stevige tikken, en ons boutje kwam los (het was een beetje een anticlimax na al die verwoede pogingen van een paar dagen eerder). Klus geklaard, nu kunnen we weer verder.

Bye bye, gatenkaas!

Weer een weekend voorbij, weer wat klusjes geklaard.
Op vrijdag hadden we een afspraak met de architect om nog enkele dingen te overlopen en wat vragen op hem af te vuren (onze hoofdbrekers).
* Schuine muur aan de erker: blijkt pionierswerk te zijn. Dus we gaan voor de oplossing die ons het eerste te binnen viel: vertikale balken die evenwijdig aan elkaar lopen zo dicht mogelijk bij de skeletbalken plaatsen en opvullen met stro, zoals de gewone muren. De hoeken tussen de skeletbalken en subskeletbalken die open blijven met een kalk-hennepmengsel vullen. Het kalk-hennepmengsel heeft eenzelfde isolatiewaarde als het stro, dus we moeten hiermee niet inboeten op kwaliteit.
* De skeletbalken aan de ramen die niet netjes haak staan, maar buiten breder zijn dan binnen waardoor onze "bak" er niet kan worden ingeschoven: weer een first, nooit eerder meegemaakt, en dus ook geen pasklare oplossing. En het blijkt ook echt niet evident om dit eenvoudig op te lossen. Om geen doorlopende gaten te laten (koudebruggen, weet je wel), stelt Peter voor om eerst de korte tussenbalkjes tegen het skelet te schroeven (maw op de ene of andere manier die naar beneden pompen, waterpas zetten en op de juiste afstand van binnen- en buitenkant vastzetten). Daarop de binnenbalk vastschroeven. De buitenbalk - tegen wil en dank - korter maken zodat deze tenminste op zijn plaats geraakt en daar vastmaken door schroeven schuin door de korte balkjes te jagen. Het gat moeten we later nog opvullen met een soort ecologische PUR.
*Verder had hij nog een verrassend en ontraditioneel voorstel ivm de ramen: wat als we ze nu eens aan de buitenkant van het huis plaatsen? Maw niet in het kader maar aan de buitenkant tegen de gevel van het huis aan. Kan dit dan? Het zou natuurlijk wel een aantal dingen oplossen / vergemakkelijken. We hebben namelijk gezien dat niet enkel de losse balken kronkelen, maar dat onze zeer minutieus gemaakte raamkaders - onder druk van het stro? Of door vocht en temperatuur? - ook niet netjes op hun plaats blijven. Maar daar zouden de ramen dan dus geen hinder van mogen ondervinden. Enfin, food for thought...

Na de werfvergadering weer aan de slag:
*De meeste gaten zijn ondertussen gevuld, onze muren zijn dus netjes afgewerkt (op de slaapkamer na, maar daarvoor moeten we eerst nog het één en ander verhuizen om eraan te kunnen). We hebben min of meer onze tactiek vastgelegd: de balen moeten gewoon perfect op maat worden gemaakt, geen ruimte voor extra centimeters. In de kleine gaatjes boven de kleine ramen wordt de baal op dezelfde grootte als het gat gemaakt. En dan spant het nog mooi. Als je meerdere balen in het gat hebt, tellen we er tot max twee cm bij in de breedte, de hoogte houden we exact op maat (soms rekt de baal zich zelfs wat uit als je hem erin slaat, waardoor je plots een baal hebt die 10 cm langer is dan het gat). En verder is het gewoon meppen. Een balkje van zo'n 50cm helpt hier aardig bij.

*Daarnaast is de kelder weer netjes droog (en hopelijk ook zo gebleven na het onweer van vanmorgen) en opgeruimd nadat we onze nieuwe rekken hebben opgezet.
Bedoeling is om nu zo snel mogelijk de verluchtingsgaten af te werken, zodat de kans om nog water binnen te krijgen tot een minimum wordt herleid.

We against the Weather

Om de zoveel tijd dient er wat oplapwerk te gebeuren, en met de regen en wind van de afgelopen dagen drongen een paar ingrepen zich op.
Eén van de buizen die we tijdelijk aan de regenpijpen hadden vastgemaakt om het regenwater weg te leiden van het huis was losgeraakt. Gevolg: water dat via de verluchtingsgaten de kelder binnenstroomt. Dus werd het een vrijdagnamiddagje soppen (vervolg soppen komende vrijdagnamiddag).
Terwijl ik emmertjes water aan het wegdragen was (16 emmers and counting), vlogen de panlatjes me om de oren. We hadden deze enkel vastgeniet, en dat blijkt duidelijk niet afdoende om stevige windvlagen te weerstaan. Dus op zaterdag: ladder op en de latjes - ditmaal met schroeven - terug vastzetten.
Bleef zondagvoormiddag over om nog wat aan onze muren te werken ('s namiddags stond er weer een feestje op de planning). En toen was er weer een weekend voorbij...

Positive note: Hoewel Moeder Natuur ons graag stokken tussen de wielen steekt waar het het huis betreft, verwent ze ons waar het op de tuin aankomt: onze berg grond is de thuis van klaprozen en roze papavers, onze 11 fruitbomen staan vrolijk te bloeien - dit jaar onze eerste appel en pruim? (de meeste vruchtjes doen we weg, want onze boompjes zijn nog wat jong om al veel offspring voort te brengen (ze moeten eerst nog goed groeien), maar we gaan toch een paar vruchtjes laten staan zodat we al eens kunnen proeven).
En onze tuin herbergt weer een nieuwe bewoner: een (rans?)uil.